How to Be Grunge !

Frank Pop Journey : How to Be Grunge
กลับมาให้หายคิดถึงกันอีกครั้งกับ Frank Pop Journey
คอนเทนต์ที่จะพาเพื่อนๆไปสำรวจเเฟชั่นในทุก Pop Culture
วันนี้เราจะพาเพื่อนๆไปสำรวจโลกเเห่งดนตรีกัน กรันจ์ (Grunge)
เชื่อว่าทุกคนคงคุ้นหูกับคำนี้มาบ้างไม่มากก็น้อย เเต่เรารู้นะ!
ว่าหลายคนก็อาจยังสงสัยอยู่ว่า เอ๊ะ! จริงๆเเล้วกรันจ์คืออะไรเเฟชั่น
แบบไหนที่เรียกว่ากรันจ์เเล้วถ้าอยากจะเป็นวัยรุ่นกรันจ์มั่งต้องทำไง?
Frank Pop Journey เรามีคำตอบ ถ้าหากทุกคนพร้อมที่จะกรันจ์
ไปกับเราเเล้ว งัดความขบถในตัวออกมาเเล้วไปกรันจ์กันเล้ยยยยย!

ถ้าอยากจะกรันจ์ให้ถึงเเก่นก็ต้องรู้จักที่มาของกรันจ์กันก่อน
กรันจ์เป็นเเนวดนตรีเเละวัฒนธรรมหนึ่งที่เริ่มเฟื่องฟู
ในช่วงปี 1990 ดนตรีกรันจ์กำเนิดเเละเติบโตที่เมืองซีเเอตเทิล
(Seattle) รัฐ Washington ประเทศ สหรัฐอเมริกาในช่วง
กลางยุค 80 ผู้คนต่างมัวเมาเเละหลงระเริงอยู่ในวิถีเเห่ง
Rock N Roll เคลิบเคลิ้มกับเหล่า วงร็อคเเฮร์เเบนด์ (Hairband)
ที่มาพร้อมกับวิถีเเห่งร็อกสตาร์ อู้ฟู่ หรูหรา ผมยาวสลวยสวยเก๋
ตัดภาพมาที่เมืองซีเเอตเทิลคือเมืองใหญ่ที่ถูกทอดทิ้ง มันคือเมือง
ของชนชั้นเเรงงานอากาศที่หนาวเกินกว่าจะออกไปข้างนอกผู้คน
ส่วนใหญ่จึงต่างใช้เวลาไปกับการกินดื่มใช้สารเสพติดเเละ
การฟังเพลงเเต่เเทนที่จะฟังเพลงเเนว

เเกลม เมทัล (Glam metal) ของเหล่าวงเเฮร์เเบนด์ที่กำลังเป็น
ที่นิยมอยู่ในตอนนั้นพวกเขากลับเลือกฟังวงอย่าง Black Flag,
Black Sabbath, Sonic Youth ที่เป็นดนตรีทางเลือก
ซะมากกว่า จนในปี 1985 ค่ายเพลงอินดี้ท้องถิ่นอย่าง
cc record ได้เริ่มผลักดันวงท้องถิ่นในซีเเอตเทิลอย่าง
Green River, Soundgardan, Skin Yard จนได้ออก
เป็นอัลบั้ม DEEP SIX อัลบั้มที่รวบรวมวงดนตรีท้องถิ่นในเมือง
ซีเเอตเทิลเอาไว้จนในที่สุด ดนตรีร็อกเเนวใหม่ที่มีซาวนด์หยาบกร้าน
เสียงกีต้าร์ดิบสากเนื้อหาวิพากษ์สังคมอย่างเกรี้ยวกราดก็ได้ถือ
กำเนิดขึ้น ณ เมืองซีเเอตเทิล จนผู้คนต่างขนานนามเเละเรียกดนตรี
กรันจ์ในอีกชื่อหนึ่งว่า ซีเเอตเทิล ซาวนด์m(Seattle Sound)

เเล้วเเฟชั่นในแบบกรันจ์เป็นยังไงกันนะ?นอกจากความ
เป็นดนตรีแนวใหม่มาแรงแห่งยุคแล้ว กรันจ์ยังมาพร้อม
แฟชั่นแบบใหม่ที่แหกทุกกฎของ วงดนตรีในยุคก่อนหน้าไม่ว่าจะ
เป็น แฮร์แบนด์ หรือ พังก์ ที่มีการแต่งหน้าทำผมมีเสื้อผ้าที่ดีไซน์
มาอย่างดี แต่กรันจ์มาพร้อมกับเสื้อผ้าเก่าๆขาดๆคล้ายๆคนยากจน
หรือกลุ่มคนไร้บ้านที่คุ้ยเสื้อผ้าจากขยะมาห่อหุ้มร่างกาย ซึ่งเสื้อผ้า
ส่วนใหญ่ของชาวกรันจ์ในยุคนั้นส่วนใหญ่มักจะได้มาจากร้าน
Thrift Shop หรือร้านขายเสื้อผ้าบริจาคในราคาที่ถูกส่วนมากจะ
เป็นเสื้อสไตล์ Outdoor ของชนชั้นเเรงงาน เช่น เสื้อ Flannel-
Plaid Shirt (เสื้อ ลายตาราง) หรือที่บ้านเราเรียกว่า เสื้อตัดอ้อย
นั่นแหละส่วนกางเกงก็เป็นยีนส์ขาดๆเก่าๆ หรือในบ้างทีก็ต้องหยิบยืม
กางเกงเก่าของพ่อตัวเองมาใส่เสื้อในกลุ่ม Sweater ตัวใหญ่ๆ
ก็มักเป็นที่นิยมในหมู่ชาวกรันจ์เพราะ เมืองซีเเอตเทิล เป็นอีกเมืองที่
ขึ้นชื่อเรื่องความหนาวเหน็บในช่วงฤดูหนาวเเละที่ขาดไม่ได้อีกอย่าง
ของชาวกรันจ์ก็คือ รองเท้าบูทเเละหมวกไหมพรม ในยุคกรันจ์เอง
ยังมีคติเเปลกๆว่า “ยิ่งคุณจ่ายเงินให้เสื้อผ้าน้อยเท่าไหร่คุณจะ
ยิ่งเท่มากเท่านั้น” เเฟชั่นแบบกรันจ์นั้นไม่ใช่การต่อต้านเเฟชั่น
เเต่มันคือการไม่มีเเฟชั่นเลยมากกว่าด้วยความที่กรันจ์นั้นไม่มีรูปแบบ
เเฟชั่นที่ตายตัวด้วยความอิสระไร้กฎเกณฑ์มันจึงทำให้วัฒนธรรม
การเเต่งกายแบบชาวกรันจ์เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเเฟชั่น
ที่ส่งต่อกันมาเรื่อยๆจนถึงทุกวัน